18-10-2019, 20:00
Tak, w czasach PRL-u w Polsce była praca i nawet był: nakaz pracy, jako, obowiązek każdego obywatela. Ci, którzy nie chcieli pracować, byli przez WŁADZĘ postrzegani, jako: lenie, nic nie robiący dobrego dla Polski.
Taki był ustrój, który wprowadził Stalin we wszystkich krajach komunistycznych. A jak się te czasy skończyli, nastała: wolność, to już nikogo nie interesowało, czy ktoś pracuje, czy ktoś nie pracuje. Nikt już się tym nie przejmował. Dziś, jak ktoś nie ma pracy, z jakichś przyczyn, to jest problem tej osoby i nikt się tym nie martwi. Mamy za dużo wolności i swobody.
W czasach komunistycznych tego nie było.
Tylko nie każdy, kto nie ma pracy, jest leniwy i nie ma chęci do pracy. Można nie pracować w wyniku różnych problemów i, przeszkód.
Są ludzie, którzy nie mają stałej pracy, ale pracują dorywczo tam, gdzie mogą, gdzie ktoś im prace daje i to też się liczy. Liczą się i do takiej pracy chęci.
A że pracy jest tylko na krótki czas, to trudno. Ja się cieszyłem nawet, jak dostałem gdzieś prace tylko na jakiś czas i, okresowo. Z każdej złotówki się cieszyłem, jaką zarobiłem. To mnie przynajmniej nauczyło, szacunku do pieniędzy, żeby nawet jedną złotówkę szanować, mimo ze to jest tylko marna, jedna moneta, za którą się nic nie kupi.
Ale na 1 zł. też trzeba zarobić, bo na ulicy nie leży. Ja zawsze szanowałem każde pieniądze i nigdy nie miałem ich za wiele. Zawsze żyłem skromnie i biednie i nigdy nie było mnie stać na: luksusy.
Pieniądze są ważne, ale nie załatwiają wszystkiego. Za pieniądze nie kupi się wszystkiego. Praca głównie jest ludziom potrzebna do tego, aby było za co żyć.
Tylko nieliczni się rodzą w bogatych rodzinach i tam dostają wszystko za darmo, pod nos. Ja nigdy nie miałem takiego szczęścia. Ojciec i matka niczego mi nigdy nie dali. Nawet się mną do teraz nie interesują.
I ja nie pochodzę z dobrego, normalnego domu. Ja sam się musiałem martwić o siebie i teraz też tak jest.
Taki był ustrój, który wprowadził Stalin we wszystkich krajach komunistycznych. A jak się te czasy skończyli, nastała: wolność, to już nikogo nie interesowało, czy ktoś pracuje, czy ktoś nie pracuje. Nikt już się tym nie przejmował. Dziś, jak ktoś nie ma pracy, z jakichś przyczyn, to jest problem tej osoby i nikt się tym nie martwi. Mamy za dużo wolności i swobody.
W czasach komunistycznych tego nie było.
Tylko nie każdy, kto nie ma pracy, jest leniwy i nie ma chęci do pracy. Można nie pracować w wyniku różnych problemów i, przeszkód.
Są ludzie, którzy nie mają stałej pracy, ale pracują dorywczo tam, gdzie mogą, gdzie ktoś im prace daje i to też się liczy. Liczą się i do takiej pracy chęci.
A że pracy jest tylko na krótki czas, to trudno. Ja się cieszyłem nawet, jak dostałem gdzieś prace tylko na jakiś czas i, okresowo. Z każdej złotówki się cieszyłem, jaką zarobiłem. To mnie przynajmniej nauczyło, szacunku do pieniędzy, żeby nawet jedną złotówkę szanować, mimo ze to jest tylko marna, jedna moneta, za którą się nic nie kupi.
Ale na 1 zł. też trzeba zarobić, bo na ulicy nie leży. Ja zawsze szanowałem każde pieniądze i nigdy nie miałem ich za wiele. Zawsze żyłem skromnie i biednie i nigdy nie było mnie stać na: luksusy.
Pieniądze są ważne, ale nie załatwiają wszystkiego. Za pieniądze nie kupi się wszystkiego. Praca głównie jest ludziom potrzebna do tego, aby było za co żyć.
Tylko nieliczni się rodzą w bogatych rodzinach i tam dostają wszystko za darmo, pod nos. Ja nigdy nie miałem takiego szczęścia. Ojciec i matka niczego mi nigdy nie dali. Nawet się mną do teraz nie interesują.
I ja nie pochodzę z dobrego, normalnego domu. Ja sam się musiałem martwić o siebie i teraz też tak jest.
Jestem sobie.