Marcel Reich- Ranicki. Kim był znany w RFN, znany krytyk literacki, nauczyciel akademicki, dość znana postać?
https://pl.wikipedia.org/wiki/Marcel_Reich-Ranicki
Podczas II wojny światowej wszedł w gettcie do rady Judenratu. Początkowo pełnił funkcję tłumacza gdyż posługiwał się językiem niemieckim i recenzentem muzycznym, w getcie wychodziła " Gazeta Żydowska". Później dokonał wraz z Szymonem Majfusem rabunku kasy Judenratu, rzekomo żeby nie wszedł w posiadanie Niemców. Okoliczności jego wydostania się z getta budziły wątpliwości, do dzisiaj nie zostało to jednoznacznie wyjaśnione.
Przez jakiś czas ukrywał się u Polaków po stronie aryjskiej. Następnie wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, został współpracownikiem PRLowskiego wywiadu, także pracował w oddziale UB najpierw jako wychowawca później jako cenzor. Część osób podaje że miał też być współpracownikiem NKDW. Jak podają historycy Marcel Reich-Ranicki pośredniczył podczas werbunku w Londynie Stanisława Cata-Mackiewicza będąc tam konsulem. Jego funkcja konsula miała być tak naprawdę przykrywką. Na to wskazują dokumenty.
Poza tym Marcel Reich pisywał w tamtym czasie do Trybuny Ludu, gazety "Świat" oraz razem z żoną pracował w ówczesnym Polskim Radiu.
Jednak współpraca z systemem nie układała mu się do końca po jego myśli. Został wydalony z polskiej placów w Niemczech gdyż udzielił polskiej wizy bratu przebywającemu w Niemczech bez konsultacji. Najpierw był przesłuchiwany, później przebywał dwa tygodnie w więzieniu.
Innym z problemów było to jak opisywał czy wykładał literaturę niemiecką w PRL czyli nie po politycznej linii. Chodziło o to żeby słuchacze czy inni odbiorcy nabrali jak największej awersji czy właściwie obrzydzenia wszystkim co niemieckie włącznie z literaturą. Obiektywna ocena, wymienienie jakichkolwiek pozytywów, przymiotów racji, czy praktycznych, życiowych porad było nie tylko ujmowane jako promowanie, uprawianie propagandy co na granicy zdrady narodowej, zwłaszcza jak to była osoba pełniąca funkcje w aparacie władzy. Bardziej chciano żeby w takiej literaturze dopatrywano się tylko i usilnie wrogich elementów, ukrytego przekazu, niskiej wartości intelektualno- moralnej, jakiś dowodów niższości Niemców.
Zeby przekonywano że to ona właśnie była powodem nazizmu, totalitaryzmu, rasizmu bez względu jakich dzieł niemieckich to dotyczyło, z jakiego okresu i co tam faktycznie się znajdowało.
Polityka PRL szczególnie tamtego czasu była oparta wręcz na obsesji antyniemieckiej, wyszukiwaniu domniemanych sygnałów agenturalności, spaczenia, skrętu ideowego. Sygnałem mogło być dosłownie wszystko wedle nadgorliwych towarzyszy.
Poniekąd tego typu przypadki były też częścią walk frakcyjnych w PZPR, wojsku, wywiadzie i innych instytucjach. Rywalizacji o funkcje i uznanie. Poszczególni towarzysze lubili na siebie donosić tworząc różne fantazyjne zarzuty.
Po 1958 roku Marcel Reich wyjechał do Niemiec gdzie mógł się w pełni realizować bez określonych zależności i podejrzeń. Tam zrobił dużą karierę, miał wysoką pozycję w środowisku krytyków literackich. Bynajmniej nie chodziło o to że był apologetą wszystkiego co niemieckie, prędzej można było by się dopatrywać wręcz odwrotnego kierunku. Różni niemieccy twórcy , przynajmniej niektórzy wręcz bali się tego co napisze w recenzji Marcel Reich. Międzynarodowo jego artykuły czy prace były oceniane zazwyczaj wysoko.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Marcel_Reich-Ranicki
Podczas II wojny światowej wszedł w gettcie do rady Judenratu. Początkowo pełnił funkcję tłumacza gdyż posługiwał się językiem niemieckim i recenzentem muzycznym, w getcie wychodziła " Gazeta Żydowska". Później dokonał wraz z Szymonem Majfusem rabunku kasy Judenratu, rzekomo żeby nie wszedł w posiadanie Niemców. Okoliczności jego wydostania się z getta budziły wątpliwości, do dzisiaj nie zostało to jednoznacznie wyjaśnione.
Przez jakiś czas ukrywał się u Polaków po stronie aryjskiej. Następnie wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, został współpracownikiem PRLowskiego wywiadu, także pracował w oddziale UB najpierw jako wychowawca później jako cenzor. Część osób podaje że miał też być współpracownikiem NKDW. Jak podają historycy Marcel Reich-Ranicki pośredniczył podczas werbunku w Londynie Stanisława Cata-Mackiewicza będąc tam konsulem. Jego funkcja konsula miała być tak naprawdę przykrywką. Na to wskazują dokumenty.
Poza tym Marcel Reich pisywał w tamtym czasie do Trybuny Ludu, gazety "Świat" oraz razem z żoną pracował w ówczesnym Polskim Radiu.
Jednak współpraca z systemem nie układała mu się do końca po jego myśli. Został wydalony z polskiej placów w Niemczech gdyż udzielił polskiej wizy bratu przebywającemu w Niemczech bez konsultacji. Najpierw był przesłuchiwany, później przebywał dwa tygodnie w więzieniu.
Innym z problemów było to jak opisywał czy wykładał literaturę niemiecką w PRL czyli nie po politycznej linii. Chodziło o to żeby słuchacze czy inni odbiorcy nabrali jak największej awersji czy właściwie obrzydzenia wszystkim co niemieckie włącznie z literaturą. Obiektywna ocena, wymienienie jakichkolwiek pozytywów, przymiotów racji, czy praktycznych, życiowych porad było nie tylko ujmowane jako promowanie, uprawianie propagandy co na granicy zdrady narodowej, zwłaszcza jak to była osoba pełniąca funkcje w aparacie władzy. Bardziej chciano żeby w takiej literaturze dopatrywano się tylko i usilnie wrogich elementów, ukrytego przekazu, niskiej wartości intelektualno- moralnej, jakiś dowodów niższości Niemców.
Zeby przekonywano że to ona właśnie była powodem nazizmu, totalitaryzmu, rasizmu bez względu jakich dzieł niemieckich to dotyczyło, z jakiego okresu i co tam faktycznie się znajdowało.
Polityka PRL szczególnie tamtego czasu była oparta wręcz na obsesji antyniemieckiej, wyszukiwaniu domniemanych sygnałów agenturalności, spaczenia, skrętu ideowego. Sygnałem mogło być dosłownie wszystko wedle nadgorliwych towarzyszy.
Poniekąd tego typu przypadki były też częścią walk frakcyjnych w PZPR, wojsku, wywiadzie i innych instytucjach. Rywalizacji o funkcje i uznanie. Poszczególni towarzysze lubili na siebie donosić tworząc różne fantazyjne zarzuty.
Po 1958 roku Marcel Reich wyjechał do Niemiec gdzie mógł się w pełni realizować bez określonych zależności i podejrzeń. Tam zrobił dużą karierę, miał wysoką pozycję w środowisku krytyków literackich. Bynajmniej nie chodziło o to że był apologetą wszystkiego co niemieckie, prędzej można było by się dopatrywać wręcz odwrotnego kierunku. Różni niemieccy twórcy , przynajmniej niektórzy wręcz bali się tego co napisze w recenzji Marcel Reich. Międzynarodowo jego artykuły czy prace były oceniane zazwyczaj wysoko.