Bolesław Wieniawa Długoszowski. W II Rp i nie tylko bardzo znany. Bardzo barwny życiorys.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Boles%C5%8...ugoszowski
https://polskatimes.pl/boleslaw-wieniawa.../ar/157942
https://pl.wikiquote.org/wiki/Boles%C5%8...ugoszowski
Jak to dawno temu mówiono, człowiek chodząca anegdota, ale z wielkimi zasługami, zaufany Józefa Piłsudskiego, odważny bojownik, generał wojska polskiego, pełniący obowiązki dyplomaty, słynący z dużego poczucia humoru, zwykle szybko zjednywał sobie ludzi. Miewał kontakty za granicą, potrafił wiele załatwić, znany na salonach międzynarodowych także dzięki swojemu zabawowemu stylowi życia, z organizacji wystawnych przyjęć dla różnych gości.
Lubujący się w pojedynkach na szable, zarówno sam wyzywał jak i też był wyzywany zwykle przez zdradzonych mężów. Mimo że te pojedynki były od pewnego momentu zakazane zwykle nie był karany poza jedną sytuacja kiedy wyzwał redaktora pro endeckiej Gazety Warszawskiej za zniewagę. Niektóre z tych pojedynków były efektem tzw pijatyk.
Generał Długoszowski słynął z rajdów po Warszawie bryczką w stanie ewidentnie wskazującym na spożycie, nikt nie miał nawet odwagi go zatrzymać.
Mimo przedstawionego jego wizerunku w satyrze Dołęgi Mostowicza gdzie postać Nikodema Dyzmy była wzorowana na nim, Bolesław Wieniawa Długoszowski posiadał pewne talenty, nie był przypadkową osoba pełniącą zaszczytne funkcje wyniesioną na siłę mimo że wiele zawdzięczał Józefowi Piłsudskiemu. Miał umiejętności wojskowe, zmysł strategiczny, odpowiednie predyspozycje, potrafił rozmawiać z różnymi ludźmi mimo że jednak część wad czy ogólnie mówiąc cech z komedii Mostowicza jednak do niego pasuje.
Podobnie jak Mostowicz, generał Długoszowski próbował realizować się również jako literat oraz tłumacz, przekładając na język polski utwory tworzone po francusku, jednak na tym polu nie odniósł sukcesów choćby podobnych do jego niewątpliwe przeciwnika, nie tylko na polu literackim.
Jednak zarzucano Długoszowskiemu że zbyt wiele czasu spędza po różnych, restauracjach, winiarniach, czy knajpach, że nie widać efektów jego pracy, że się generalnie nie przepracowuje co było prawdą. Długoszowski obracał się w środowisku zarówno artystycznym w tym w obrębie słynnego wtedy Skamandra oraz przebywając w towarzystwie pół światka, co posłużyło jako plotki że osoby z tego pół światka są na jego usługach.
Bolesław Długoszowski niespecjalnie się ukrywał ze swoim stylem życia, przynajmniej od pewnego momentu. Stał się przedmiotem również innych satyr, już tych bardziej z imienia i nazwiska tworzonych przez Cyrulika Warszawskiego.
Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu prezydent Ignacy Mościcki wyznaczył go jako swojego zastępce. Przy sprzeciwie Francji, Wielkiej Brytanii oraz Władysława Sikorskiego zrzekł się później tego miana. Nie był generalnie ulubieńcem całego rządu londyńskiego, odsuwano go od znaczących funkcji w rządzie na uchodźstwie podczas II wojny światowej. W końcu znalazł się w Nowym Jorku gdzie po pewnym czasie wyskoczył z trzeciego piętra domu w którym mieszkał najprawdopodobniej z rozpaczy, patrząc na to co dzieje się z Polską. Wydarzyło się to 1 lipca 1942 r. Miał się czuć odsunięty na boczny tor, spodziewał się również katastrofy Polski.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Boles%C5%8...ugoszowski
https://polskatimes.pl/boleslaw-wieniawa.../ar/157942
https://pl.wikiquote.org/wiki/Boles%C5%8...ugoszowski
Jak to dawno temu mówiono, człowiek chodząca anegdota, ale z wielkimi zasługami, zaufany Józefa Piłsudskiego, odważny bojownik, generał wojska polskiego, pełniący obowiązki dyplomaty, słynący z dużego poczucia humoru, zwykle szybko zjednywał sobie ludzi. Miewał kontakty za granicą, potrafił wiele załatwić, znany na salonach międzynarodowych także dzięki swojemu zabawowemu stylowi życia, z organizacji wystawnych przyjęć dla różnych gości.
Lubujący się w pojedynkach na szable, zarówno sam wyzywał jak i też był wyzywany zwykle przez zdradzonych mężów. Mimo że te pojedynki były od pewnego momentu zakazane zwykle nie był karany poza jedną sytuacja kiedy wyzwał redaktora pro endeckiej Gazety Warszawskiej za zniewagę. Niektóre z tych pojedynków były efektem tzw pijatyk.
Generał Długoszowski słynął z rajdów po Warszawie bryczką w stanie ewidentnie wskazującym na spożycie, nikt nie miał nawet odwagi go zatrzymać.
Mimo przedstawionego jego wizerunku w satyrze Dołęgi Mostowicza gdzie postać Nikodema Dyzmy była wzorowana na nim, Bolesław Wieniawa Długoszowski posiadał pewne talenty, nie był przypadkową osoba pełniącą zaszczytne funkcje wyniesioną na siłę mimo że wiele zawdzięczał Józefowi Piłsudskiemu. Miał umiejętności wojskowe, zmysł strategiczny, odpowiednie predyspozycje, potrafił rozmawiać z różnymi ludźmi mimo że jednak część wad czy ogólnie mówiąc cech z komedii Mostowicza jednak do niego pasuje.
Podobnie jak Mostowicz, generał Długoszowski próbował realizować się również jako literat oraz tłumacz, przekładając na język polski utwory tworzone po francusku, jednak na tym polu nie odniósł sukcesów choćby podobnych do jego niewątpliwe przeciwnika, nie tylko na polu literackim.
Jednak zarzucano Długoszowskiemu że zbyt wiele czasu spędza po różnych, restauracjach, winiarniach, czy knajpach, że nie widać efektów jego pracy, że się generalnie nie przepracowuje co było prawdą. Długoszowski obracał się w środowisku zarówno artystycznym w tym w obrębie słynnego wtedy Skamandra oraz przebywając w towarzystwie pół światka, co posłużyło jako plotki że osoby z tego pół światka są na jego usługach.
Bolesław Długoszowski niespecjalnie się ukrywał ze swoim stylem życia, przynajmniej od pewnego momentu. Stał się przedmiotem również innych satyr, już tych bardziej z imienia i nazwiska tworzonych przez Cyrulika Warszawskiego.
Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu prezydent Ignacy Mościcki wyznaczył go jako swojego zastępce. Przy sprzeciwie Francji, Wielkiej Brytanii oraz Władysława Sikorskiego zrzekł się później tego miana. Nie był generalnie ulubieńcem całego rządu londyńskiego, odsuwano go od znaczących funkcji w rządzie na uchodźstwie podczas II wojny światowej. W końcu znalazł się w Nowym Jorku gdzie po pewnym czasie wyskoczył z trzeciego piętra domu w którym mieszkał najprawdopodobniej z rozpaczy, patrząc na to co dzieje się z Polską. Wydarzyło się to 1 lipca 1942 r. Miał się czuć odsunięty na boczny tor, spodziewał się również katastrofy Polski.