29-03-2021, 9:24
Czy jesteśmy bardziej moralni niż Bóg?( My czyli współcześni ludzie). Dodam że Bóg ze Starego Testamentu czyli tzw. Jahwe.
Na pierwszy rzut oka, może się to wydawać pytanie zaskakujące, heretyckie, od księdza można by się dowiedzieć że wykazujące brak pokory no bo jak człowiek może wynosić się ponad Boga, jak się może nawet nad tym zastanawiać.
Tyle czy obraz Boga z ST to nie jest obraz pasujący do niejednego zbrodniarza i to nie byle jakiego, porównywalnego do działań i czynów Adolfa Hitlera czy Józefa Stalina?
Wydaje się że kieruje się odpowiedzialność zbiorową, a Bóg jest nader aktywny i lekkomyślny w karaniu ludzi.
Dobrze, mamy takie szybkie wytłumaczenie że po prostu ludzie nie przestrzegali przykazań, byli tak źli, tak nieposłuszni że w zasadzie sami sobie na to zasłużyli, trzeba ich było wszystkich pomordować, nie było z kogo wybierać. Trzeba było zaczynać wszystko od nowa.
Tylko czy aby ten Adolf Hitler czy Józef Stalin nie mieli aby czasem własnego wytłumaczenia na ich zło które przedstawiali jako dobro i nawet ratowanie świata. Józef Stalin twierdził że chce wszystkich uszczęśliwić, wprowadzić wszystkim raj na ziemi za pomocą komunizmu. To tak w skrócie. Traktuje podobnie skrótowo jak zostało sformułowane tłumaczenie Boga z ST.
Czy czasem nie jest tak że każdy zbrodniarz, choćby najmniejszy w zestawieniu z nimi miał jakieś wyjaśnienie i miało się za każdym razem rozchodzić o dobro?
Adolf Hitler z kolei uzasadniał wprowadzeniem lepszego człowieka, ratowaniem ludźmi przed nimi samymi. Ba, on się nawet powoływał na Nowy Testament oraz Stary Testament. Rzekomo trzeba było wymordować miliony ludzi, w tym w Niemczech oraz Austrii po to żeby przeprowadzić szybki darwinizm społeczny.
Co ciekawe to już Adolf Hitler planował pozostawić więcej ludzi na niektórych terenach niż poczynił to Bóg w Starym testamencie który wybrał sobie jedną rodzinę, przedstawiciela z każdego gatunku zwierząt i tym się mieliśmy zadowolić. Reszty nie szkoda.
Adolf Hitler uznawał niewolnictwo za słuszne i potrzebne, jako nawet pewien akt dobra i w Starym testamencie niewolnictwo jest nawet popierane. Tam wcale nie ma wiele o miłości do każdego człowieka, równości tylko racjonalizowanie społeczeństwa stricte hierarchicznego, nie we współczesnym znaczeniu, nawet nie w znaczeniu średniowiecznym z monarchią absolutną i feudalizmem, tylko właśnie takim sprzed kilku tysięcy lat.
Powszechna miłość do bliźniego, miłosierdzie, wielki altruizm to jest wynalazek Nowego testamentu a przede wszystkim Jezusa Chrystusa i jego uczniów, pierwszych apostołów i twórców Nowego Testamentu.
Wraz z nowym testamentem mamy nowego Boga, w ramach rzekomo tej samej religii. Można się zastanawiać czy to więc Bóg się nagle zmienił czy może zaczęto inaczej go przedstawiać?
Stary Testament nie jest komplementarny z Nowym Testamentem, na pewno nie w całości i nie we wszystkich ważnych częściach, to nie są jedynie szczegóły.
Dlaczego wiec te księgi są w ramach jednego wielkiego dzieła czyli Biblii? Czy nie powinny być traktowane jako całkowicie osobne? Czy nie powinien się dokonać większy rozdział niż tylko " rozdzielenie" ich osobnymi nazwami ale jednak w obrębie tego samego dzieła?
Czy może jest to konsekwencją tego że uparto się że Jezus nie był heretykiem na łonie judaizmu, był tym za kogo się podawał i został niesłusznie skazany na śmierć? To mogło by więc być podważanie czy właściwie obalenie jego boskości. Jednak Nowy Testament nie wydaje się mimo wszystko kontynuacja Starego testamentu.
Czy więc jakiś współczesny człowiek ma na sumieniu wymordowanie wszystkich ludzi na ziemi jak to jest opisywane w Starym Testamencie? Czy uznaje niewolnictwo jako uzasadnione i konieczne? Może wobec tego więc jednak jest bardziej moralny niż Bóg z ST?
Inna kwestia czy Jezus tak różny od Boga z ST może być jednocześnie tą samą osobą jak to nam opowiedziano? Mamy do czynienia praktycznie z dwiema różnymi osobowościami, właściwie z jej przeciwieństwami. Czy w obrębie tej samej osoby Bóg może być aż tak różny?
Może wiec jednak to nie była ani ta sama osoba, ani nawet syn swojego ojca.
Czy przed zadawaniem tych pytań nie zatrzymuje nas strach przed Bogiem? Że jednak istnieje i że za ich zadawanie spotka nas jego nieuchronna kara? Może odpowiada za to również strach przed śmiercią?
Bo jestem zdania że w podświadomości człowieka ten strach przed śmiercią i wynikająca z niego nadzieja na życie wieczne jednocześnie warunkują kilka rzeczy. Jedna to nasze uznanie o istnieniu Boga. Druga nasze uznanie o dobroci tego Boga, właściwie niepodważalnej, niepodlegającej nie tylko dyskusji a może i też refleksji.
Bowiem nauczono nas że ten brak takiego strachu jest czymś poważnie złym, jest zejściem na manowce, jest oznaką tego że jesteśmy pod władaniem diabła, prawda?
Może też za tym kryje się pewien nazwijmy to kulturowy konformizm. Czyli innymi słowy jeszcze innych ze strachów, przed ostracyzmem społecznym.
Co jeszcze istotne my jako Polacy jesteśmy chrześcijanami od pewnego czasu a nie od zawsze. Od czasu chrztu państwowego, czyli to oznacza tyle że na chrześcijaństwo przeszedł król, jego dwór, wojsko oraz ci którzy znajdowali się w najbliższej orbicie ale nie reszta.
Większość z nas nie pochodzi od tego króla, ani nie jest dalekimi potomkami tego dworu i przyległości. Pochodzimy z chłopstwa.
Czyli nasi pradziadowie przechodzi na to chrześcijaństwo długo, był to zwykle bardzo rozwleczony, wielowiekowy proces.
Niektórzy przeszli w XI w. w wyniku "perswazji" a inni przechodzi aż do przełomu XVI w i XVII w. Reasumując chłopstwo przechodziło na nową religię łącznie przeszło 600 lat.
Wtedy nadszedł taki moment że chcąc poprawić swój byt w naszym kraju trzeba było zostać chrześcijaninem.
Kto miał aspiracje i kręcił się wokół dworu, chciał być człowiekiem wpływowym również musiał przejść na chrześcijaństwo.
Na pierwszy rzut oka, może się to wydawać pytanie zaskakujące, heretyckie, od księdza można by się dowiedzieć że wykazujące brak pokory no bo jak człowiek może wynosić się ponad Boga, jak się może nawet nad tym zastanawiać.
Tyle czy obraz Boga z ST to nie jest obraz pasujący do niejednego zbrodniarza i to nie byle jakiego, porównywalnego do działań i czynów Adolfa Hitlera czy Józefa Stalina?
Wydaje się że kieruje się odpowiedzialność zbiorową, a Bóg jest nader aktywny i lekkomyślny w karaniu ludzi.
Dobrze, mamy takie szybkie wytłumaczenie że po prostu ludzie nie przestrzegali przykazań, byli tak źli, tak nieposłuszni że w zasadzie sami sobie na to zasłużyli, trzeba ich było wszystkich pomordować, nie było z kogo wybierać. Trzeba było zaczynać wszystko od nowa.
Tylko czy aby ten Adolf Hitler czy Józef Stalin nie mieli aby czasem własnego wytłumaczenia na ich zło które przedstawiali jako dobro i nawet ratowanie świata. Józef Stalin twierdził że chce wszystkich uszczęśliwić, wprowadzić wszystkim raj na ziemi za pomocą komunizmu. To tak w skrócie. Traktuje podobnie skrótowo jak zostało sformułowane tłumaczenie Boga z ST.
Czy czasem nie jest tak że każdy zbrodniarz, choćby najmniejszy w zestawieniu z nimi miał jakieś wyjaśnienie i miało się za każdym razem rozchodzić o dobro?
Adolf Hitler z kolei uzasadniał wprowadzeniem lepszego człowieka, ratowaniem ludźmi przed nimi samymi. Ba, on się nawet powoływał na Nowy Testament oraz Stary Testament. Rzekomo trzeba było wymordować miliony ludzi, w tym w Niemczech oraz Austrii po to żeby przeprowadzić szybki darwinizm społeczny.
Co ciekawe to już Adolf Hitler planował pozostawić więcej ludzi na niektórych terenach niż poczynił to Bóg w Starym testamencie który wybrał sobie jedną rodzinę, przedstawiciela z każdego gatunku zwierząt i tym się mieliśmy zadowolić. Reszty nie szkoda.
Adolf Hitler uznawał niewolnictwo za słuszne i potrzebne, jako nawet pewien akt dobra i w Starym testamencie niewolnictwo jest nawet popierane. Tam wcale nie ma wiele o miłości do każdego człowieka, równości tylko racjonalizowanie społeczeństwa stricte hierarchicznego, nie we współczesnym znaczeniu, nawet nie w znaczeniu średniowiecznym z monarchią absolutną i feudalizmem, tylko właśnie takim sprzed kilku tysięcy lat.
Powszechna miłość do bliźniego, miłosierdzie, wielki altruizm to jest wynalazek Nowego testamentu a przede wszystkim Jezusa Chrystusa i jego uczniów, pierwszych apostołów i twórców Nowego Testamentu.
Wraz z nowym testamentem mamy nowego Boga, w ramach rzekomo tej samej religii. Można się zastanawiać czy to więc Bóg się nagle zmienił czy może zaczęto inaczej go przedstawiać?
Stary Testament nie jest komplementarny z Nowym Testamentem, na pewno nie w całości i nie we wszystkich ważnych częściach, to nie są jedynie szczegóły.
Dlaczego wiec te księgi są w ramach jednego wielkiego dzieła czyli Biblii? Czy nie powinny być traktowane jako całkowicie osobne? Czy nie powinien się dokonać większy rozdział niż tylko " rozdzielenie" ich osobnymi nazwami ale jednak w obrębie tego samego dzieła?
Czy może jest to konsekwencją tego że uparto się że Jezus nie był heretykiem na łonie judaizmu, był tym za kogo się podawał i został niesłusznie skazany na śmierć? To mogło by więc być podważanie czy właściwie obalenie jego boskości. Jednak Nowy Testament nie wydaje się mimo wszystko kontynuacja Starego testamentu.
Czy więc jakiś współczesny człowiek ma na sumieniu wymordowanie wszystkich ludzi na ziemi jak to jest opisywane w Starym Testamencie? Czy uznaje niewolnictwo jako uzasadnione i konieczne? Może wobec tego więc jednak jest bardziej moralny niż Bóg z ST?
Inna kwestia czy Jezus tak różny od Boga z ST może być jednocześnie tą samą osobą jak to nam opowiedziano? Mamy do czynienia praktycznie z dwiema różnymi osobowościami, właściwie z jej przeciwieństwami. Czy w obrębie tej samej osoby Bóg może być aż tak różny?
Może wiec jednak to nie była ani ta sama osoba, ani nawet syn swojego ojca.
Czy przed zadawaniem tych pytań nie zatrzymuje nas strach przed Bogiem? Że jednak istnieje i że za ich zadawanie spotka nas jego nieuchronna kara? Może odpowiada za to również strach przed śmiercią?
Bo jestem zdania że w podświadomości człowieka ten strach przed śmiercią i wynikająca z niego nadzieja na życie wieczne jednocześnie warunkują kilka rzeczy. Jedna to nasze uznanie o istnieniu Boga. Druga nasze uznanie o dobroci tego Boga, właściwie niepodważalnej, niepodlegającej nie tylko dyskusji a może i też refleksji.
Bowiem nauczono nas że ten brak takiego strachu jest czymś poważnie złym, jest zejściem na manowce, jest oznaką tego że jesteśmy pod władaniem diabła, prawda?
Może też za tym kryje się pewien nazwijmy to kulturowy konformizm. Czyli innymi słowy jeszcze innych ze strachów, przed ostracyzmem społecznym.
Co jeszcze istotne my jako Polacy jesteśmy chrześcijanami od pewnego czasu a nie od zawsze. Od czasu chrztu państwowego, czyli to oznacza tyle że na chrześcijaństwo przeszedł król, jego dwór, wojsko oraz ci którzy znajdowali się w najbliższej orbicie ale nie reszta.
Większość z nas nie pochodzi od tego króla, ani nie jest dalekimi potomkami tego dworu i przyległości. Pochodzimy z chłopstwa.
Czyli nasi pradziadowie przechodzi na to chrześcijaństwo długo, był to zwykle bardzo rozwleczony, wielowiekowy proces.
Niektórzy przeszli w XI w. w wyniku "perswazji" a inni przechodzi aż do przełomu XVI w i XVII w. Reasumując chłopstwo przechodziło na nową religię łącznie przeszło 600 lat.
Wtedy nadszedł taki moment że chcąc poprawić swój byt w naszym kraju trzeba było zostać chrześcijaninem.
Kto miał aspiracje i kręcił się wokół dworu, chciał być człowiekiem wpływowym również musiał przejść na chrześcijaństwo.