Ciekawa i warta uwagi mapka pomocy Polaków ludności żydowskiej podczas II wojny światowej.
https://sprawiedliwi.org.pl/historie-pomocy/mapa-pomocy
Polacy pomagali nie tylko na terenie własnego kraju ( granice II Rzeczpospolitej) ale zdarzało się też że za granicą.
Co istotne, Yad Vashem jeszcze do 2018 r. nie honorowało każdego rodzaju pomocy. Kryteria były dość wyśrubowane. Najważniejszym warunkiem jeszcze nie nie tak dawno była pomoc Żydom ale wtedy kiedy nie dawali pieniędzy osobom ratującym. Yad Vashem każdy przypadek uznawało jako wykorzystywanie sytuacji żeby się wzbogacić co jednak nie było prawdą. Bo niejednokrotnie Żydzi zwyczajnie dawali pieniądze na swoje utrzymanie. W czasach wojennej zawieruchy polskie rodziny zazwyczaj cierpiały biedę i miały problem ze znalezieniem pieniędzy na życie już dla samych siebie. Jeśli Żydzi się ukrywali to była zazwyczaj więcej niż jedna osoba i zazwyczaj w jednym domu ukrywali się przynajmniej rok jeśli nie kilka lat. Choćby i z tego powodu pomoc im była niemałym wyzwaniem. Naturalnie też były inne powody, bardziej niebezpieczne które cały ten proces utrudniały bądź uniemożliwiały. Mam tu na myśli przede wszystkim rozszerzoną karę śmierci. W niektórych regionach zadania nie ułatwiało większe natężenie donosicieli różnej narodowości.
Od 2018 r. według już nowych zasad są dopuszczane i badane jeszcze raz te same przypadki które zostały niegdyś odrzucone jak i nowe. Zazwyczaj proces zatwierdzenia jest czasochłonny więc od tamtej zmiany jeszcze specjalnie nikt nowy nie przybył, nie tylko wśród polskich sprawiedliwych ale także wszystkich sprawiedliwych z innych państw.
Nie oznacza jednak że przypadki zarabiania na ukrywaniu się nie zdarzały. Zdarzały się też sytuacja kiedy osoby najpierw ukrywające czy przynoszące jedzenie Żydom stwierdzali że bardziej opłaca im się ich wydać. Zazwyczaj wtedy kiedy skończyły im się pieniądze, nie chcieli więcej płacić albo ryzyko wykrycia przez nazistów wzrosło i za bardzo bali się o swoje życie.
Co do innych ważnych warunków, jest jeszcze ten gdzie osoba bądź osoby ratowane muszą potwierdzić że to miało miejsce, opowiedzieć swoją historie żeby stwierdzić jaki to był rodzaj pomocy, czy na pewno etyczny.
Problemem miało być też to że że niektórzy Polacy nie chcieli za bardzo się przyznawać że pomagali a jeśli już się nawet na to zdecydowali to po tak długim czasie że ratowani Żydzi zdążyli wcześniej umrzeć. Zdarzały się przypadki Polaków wśród później zatwierdzonych Sprawiedliwych którzy zgłaszali swój udział w ratowaniu dopiero po 40 czy nawet 50 latach. Powody były rożne w jednych przypadkach duża skromność, wielki altruizm ale jednym z głównych była wrogość do Żydo-komuny która w Polsce po II wojnie światowej współrządziła i prześladowała Polaków.
Generalnie termin ten został rozszerzony do całej społeczności żydowskiej, obecnej na terenach nowej Polski. Jednym z popularniejszym poglądów było że Żydom nie warto było pomagać podczas II wojny światowej bo ratujący pomogli przetrwać późniejszym komunistom nie tylko na własną zgubę ale przede wszystkim pozostałych Polaków. Częściej niż jakikolwiek podziw, uznanie czy cokolwiek pozytywnego spotykał polskich ratujących ostracyzm ze strony własnego otoczenia czy innych regionów. Drugim z popularnych poglądów było że cały stalinowski aparat państwa obecny w Polsce to są Żydzi, tylko się nie przyznają co było nieprawdą. Najbardziej to było rozciągane do wysokich kadr PZPR, UB, MBP, czasami na NKWD czy Smiersz.
Nie to że Żydów tam nie było, nie to że ich procent nie był wysoki w niektórych strukturach aparatu PRL, aczkolwiek nie we wszystkich tylko że skala tego był na siłę naciągana, rozdmuchana a przede wszystkim obrywało się Żydom którzy byli zwykłymi ludźmi, nie mieli nic wspólnego z aparatem państwa a właściwie to terroru ani nie siedział w tych organach nikt z ich rodziny. Różne warstwy ówczesnego polskiego społeczeństwa w tamtym czasami podziemie niepodległościowe miało tendencje do wypierania ze świadomości że komunistami są rodowici Polacy którzy przejęli kraj i z nimi walczą, a nie tak że za każdym obywatelem PRLu o polsko brzmiącym imieniu i nazwisku kryje się Żyd który je sobie specjalnie zmienił żeby wszystkich zwieść. Łatwiej było myśleć że jedni Polacy walczą ze złymi Żydami komunistami zamiast myśleć że walczą nie tylko z Żydami ale głównie z Polakami bo tych jednak było najwięcej. Tego typu poglądy przetrwały po erze stalinowskiej, niekiedy utrzymują się czasami do dzisiaj wśród niektórych współczesnych grup, zazwyczaj zwykłych ludzi o mniejszej świadomości.
https://sprawiedliwi.org.pl/historie-pomocy/mapa-pomocy
Polacy pomagali nie tylko na terenie własnego kraju ( granice II Rzeczpospolitej) ale zdarzało się też że za granicą.
Co istotne, Yad Vashem jeszcze do 2018 r. nie honorowało każdego rodzaju pomocy. Kryteria były dość wyśrubowane. Najważniejszym warunkiem jeszcze nie nie tak dawno była pomoc Żydom ale wtedy kiedy nie dawali pieniędzy osobom ratującym. Yad Vashem każdy przypadek uznawało jako wykorzystywanie sytuacji żeby się wzbogacić co jednak nie było prawdą. Bo niejednokrotnie Żydzi zwyczajnie dawali pieniądze na swoje utrzymanie. W czasach wojennej zawieruchy polskie rodziny zazwyczaj cierpiały biedę i miały problem ze znalezieniem pieniędzy na życie już dla samych siebie. Jeśli Żydzi się ukrywali to była zazwyczaj więcej niż jedna osoba i zazwyczaj w jednym domu ukrywali się przynajmniej rok jeśli nie kilka lat. Choćby i z tego powodu pomoc im była niemałym wyzwaniem. Naturalnie też były inne powody, bardziej niebezpieczne które cały ten proces utrudniały bądź uniemożliwiały. Mam tu na myśli przede wszystkim rozszerzoną karę śmierci. W niektórych regionach zadania nie ułatwiało większe natężenie donosicieli różnej narodowości.
Od 2018 r. według już nowych zasad są dopuszczane i badane jeszcze raz te same przypadki które zostały niegdyś odrzucone jak i nowe. Zazwyczaj proces zatwierdzenia jest czasochłonny więc od tamtej zmiany jeszcze specjalnie nikt nowy nie przybył, nie tylko wśród polskich sprawiedliwych ale także wszystkich sprawiedliwych z innych państw.
Nie oznacza jednak że przypadki zarabiania na ukrywaniu się nie zdarzały. Zdarzały się też sytuacja kiedy osoby najpierw ukrywające czy przynoszące jedzenie Żydom stwierdzali że bardziej opłaca im się ich wydać. Zazwyczaj wtedy kiedy skończyły im się pieniądze, nie chcieli więcej płacić albo ryzyko wykrycia przez nazistów wzrosło i za bardzo bali się o swoje życie.
Co do innych ważnych warunków, jest jeszcze ten gdzie osoba bądź osoby ratowane muszą potwierdzić że to miało miejsce, opowiedzieć swoją historie żeby stwierdzić jaki to był rodzaj pomocy, czy na pewno etyczny.
Problemem miało być też to że że niektórzy Polacy nie chcieli za bardzo się przyznawać że pomagali a jeśli już się nawet na to zdecydowali to po tak długim czasie że ratowani Żydzi zdążyli wcześniej umrzeć. Zdarzały się przypadki Polaków wśród później zatwierdzonych Sprawiedliwych którzy zgłaszali swój udział w ratowaniu dopiero po 40 czy nawet 50 latach. Powody były rożne w jednych przypadkach duża skromność, wielki altruizm ale jednym z głównych była wrogość do Żydo-komuny która w Polsce po II wojnie światowej współrządziła i prześladowała Polaków.
Generalnie termin ten został rozszerzony do całej społeczności żydowskiej, obecnej na terenach nowej Polski. Jednym z popularniejszym poglądów było że Żydom nie warto było pomagać podczas II wojny światowej bo ratujący pomogli przetrwać późniejszym komunistom nie tylko na własną zgubę ale przede wszystkim pozostałych Polaków. Częściej niż jakikolwiek podziw, uznanie czy cokolwiek pozytywnego spotykał polskich ratujących ostracyzm ze strony własnego otoczenia czy innych regionów. Drugim z popularnych poglądów było że cały stalinowski aparat państwa obecny w Polsce to są Żydzi, tylko się nie przyznają co było nieprawdą. Najbardziej to było rozciągane do wysokich kadr PZPR, UB, MBP, czasami na NKWD czy Smiersz.
Nie to że Żydów tam nie było, nie to że ich procent nie był wysoki w niektórych strukturach aparatu PRL, aczkolwiek nie we wszystkich tylko że skala tego był na siłę naciągana, rozdmuchana a przede wszystkim obrywało się Żydom którzy byli zwykłymi ludźmi, nie mieli nic wspólnego z aparatem państwa a właściwie to terroru ani nie siedział w tych organach nikt z ich rodziny. Różne warstwy ówczesnego polskiego społeczeństwa w tamtym czasami podziemie niepodległościowe miało tendencje do wypierania ze świadomości że komunistami są rodowici Polacy którzy przejęli kraj i z nimi walczą, a nie tak że za każdym obywatelem PRLu o polsko brzmiącym imieniu i nazwisku kryje się Żyd który je sobie specjalnie zmienił żeby wszystkich zwieść. Łatwiej było myśleć że jedni Polacy walczą ze złymi Żydami komunistami zamiast myśleć że walczą nie tylko z Żydami ale głównie z Polakami bo tych jednak było najwięcej. Tego typu poglądy przetrwały po erze stalinowskiej, niekiedy utrzymują się czasami do dzisiaj wśród niektórych współczesnych grup, zazwyczaj zwykłych ludzi o mniejszej świadomości.