Polityka wobec mniejszości narodowych w II RP. 21 lat napiętych relacji, konfliktów, politycznych gier i manipulacji. Zdarzały się też poważne oszustwa.
https://www.polityka.pl/pomocnikhistoryc...cz-ii.read
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pacyfikacj...Wschodniej
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ukrai%C5%8...pospolitej
Najgorzej było na Kresach wschodnich, wtedy wschodniej Polsce. Jak przed 1935 były już niemałe problemy i podejmowano różne działania tak lata 1935-1939 były najgorsze.
Wszelkim mniejszościom narodowym II Rp, które stanowiły łącznie 32 % ówczesnego społeczeństwa czyli 11.5 miliona ludzi obiecano bycie obywatelami wspólnego państwa w pełni znaczenia tego słowa. Nie odbyło się to na zasadzie tylko i wyłącznie postulatów i obietnic naszych polityków ale zawierano różne oficjalne porozumienia i umowy posiadające moc prawa.
Tak naprawdę mało co z tego spełniono i zazwyczaj słowo nie dotrzymywano, nawet łamano akty prawne. Wszelkim mniejszościom Ukraińcom, Litwinom, Łotyszom, Ukraińcom, Białorusinom, Rusinom itd. Obiecywano rozsądną federację z zachowaniem przynajmniej praw podstawowych, z własną samorządnością, edukacją, ośrodkami kultury i religii, własnymi władzami, współuczestnictwem w wydawaniu i realizowali prawa. Prawo do organizacji, zrzeszeń, towarzystw, ugrupowań politycznych. Miały to być coś w rodzaju małych ojczyzn, ale nie państwo w państwie. Również mieli nałożone różne obowiązki i to nie mniejsze niż etniczni Polacy.
Mieli mieć także prawo do własnej tożsamości. Ekonomicznie także to miało się dla nich opłacać. Czyli względnie podobne podatki, stopień rozwoju, wydatki państwa na różne regiony rozdzielane proporcjonalnie, bez większego faworyzowania. Nawet miało się to odbywać na zasadach wzajemnego poszanowania czy tolerancji.
Dość szybko poszczególne punkty łamano jeden po drugim, z tzw federacji zostawało coraz mniej, aż w końcu nic nie zostało tylko zdecydowano się na całkowite przyłączenie tych terenów do Polski.
Jak u nas to zazwyczaj ustawia nasza polityka czy historiografia? Zaczyna się najczęściej od działalności organizacji radykalnych, skrajnie ideologicznych, które rzeczywiście były niebezpieczne i należało z nimi zrobić porządek.
Właściwie wcale nie wspomina się o tym co było przed działalnością tych organizacji, na co one były reakcją. Czy tak naprawdę to oni kłamali? Czy wszystkie postulaty mieli niedorzeczne lub kłamliwe? Tego tematu praktycznie się nie podejmuje, nie odpowiada się na to.
Można też zastanawiać i pytać się dalej. Czy jeśli te organizacje liczyły maksymalnie kilka tysięcy i to jak je zsumować wszystkie to czy dana polityka, represje, ograniczanie praw itd. powinny obowiązywać wyłącznie faktycznych winnych i uwzględniaj tylko ich czyny czy powinny być rozciągane na całe mniejszości etniczne które tak jak na przykład Ukraińcy stanowili ponad 5 milionów osób?
Wydaje się że dana organizacja licząca na przykład tysiąc osób nie powinna się przekładać na życie 5 milionów osób, w sensie takim jak ich traktuje i postrzega państwo, czy wypełnia wcześniejsze własne zobowiązania, czy traktuje inne mniejszości jak i etnicznych Polaków. Można uważać i tak się zazwyczaj uważa że tak jest rozsądnie, sprawiedliwie, racjonalnie. Inaczej daje to podstawa to wysnucia oskarżenia że dane państwo, jego władze, określone partie polityczne szukają sobie jedynie pretekstów by jak najbardziej pomniejszych rolę całej mniejszości.
Teoretycznie i w praktyce nie powinna istnieć zasada zbiorowej odpowiedzialności, nie tylko że w zwykłym postrzeganiu, rozważeniu danego problemu a w szczególności jeśli chodzi o akty prawne, ich realizację ewentualnie wycofanie się z tego tak by nie powielać określonych błędów. Określonych bandytów, dywersantów, morderców, sabotażystów, złodziei, radykalnych ideologów wsadza się do więzienia i tego rodzaju partie, ugrupowania czy bojówki się delegalizuje, prowadzi się profilaktykę by nie powstały nowe lub odrodziły się stare. To się tak naprawdę robi żeby nie wywołać coraz większych etnicznych konfliktów, by w końcu nie doprowadzić do zagrożenia wojną domową.
Inaczej ciężko liczyć na inny efekt. Jeśli nawet uznać że dane mniejszości i to całe mają mieć mniejsze prawo niż pozostali obywatele, licząc nawet w milionach to i tak musi zostać zachowany względny balans a nie dysproporcja.
Historii z jakiegoś powodu nie rozpatruje się w kontekście tylko wybiera się określone wygodne punkty, momenty, dzieli się ją na określone fragmenty, może nawet skrawki i udaje się że nie widzi się związków przyczynowo skutkowych. Uczy się nawet ludzi stosowania logiki wstecz. Przykład: czyli jak coś UPA zrobiła w 1931 to znaczy że musieliśmy tak postąpić wobec większości czy wszystkich Ukraińców w 1924.
Jak radykalna organizacja licząca tysiąc osób podpaliła komuś siano, stodole to znaczy ze trzeba było całej grupie narodowościowej odebrać prawa, zacząć ich polonizować, nie wypełnić wcześniejszych ustaleń.
Mimo że prawdziwy ciąg logiczny i faktograficzny w ramach uczciwości historycznej i dla chcących zrozumieć na prawdę temat to : UPA zaczęła działać, podpalała, niszczyła, straszyła bo wcześniej oszukano 5 milionów Ukraińców, bo z kilku rzeczy w istotnych dla niż kwestiach się mówiąc językiem potocznym wykręcono, zaczęto ich polonizować, zaczęto de regulować poszczególne ośrodki, edukacyjne, religijne, bo dane prawo stosowano wybiórczo wobec etnicznych Polaków a wobec danych mniejszości już nie.
Ukraińcy mówili wprost, " Myśmy Was mieli za innych ludzi, za naszych przyjaciół, wyście nas oszukali". Inne mniejszości etniczne uważały w zasadzie to samo bo wobec nich stosowano tą samą strategię.
Zaczęto się posługiwać wobec nich ponownie językiem i podejściem dawnych czasów, dawnych szlachciców, magnaterii, właścicieli folwarcznych, nazywając chłopami pańszczyźnianymi, parobkami robiąc im łaskę że mają jeszcze jakiekolwiek prawa, że jakby chciano to można i im odebrać równie dobrze wszystkie na raz. To robiły niektóre polskie partie w tym rządzące, niektóre polskie media, chociaż z czasem zaczęło to ewoluować i nawet się rozszerzać.
Zaczęło to coraz bardziej wpływać na społeczeństwo i poglądy w tym najbardziej naszej polskiej części, etnicznych Polaków. W latach 1935-1939 po śmierci Piłsudskiego i przejęciu kontroli nad sanacją frakcji endeckiej i też pewnej radykalizacji endeckiej w sanacji poszli w bardziej twardą, natarczywą propagandę zwróconą wobec tych mniejszości gdzie już coraz bardziej przekonywano o wyższości Polaków nad resztą obywateli II RP, już całkowicie narzucając kalkę ich percepcji. Postrzegano i chciano wręcz żeby społeczeństwo typowo polskie tak to widziało ich już wyłącznie przez pryzmat tych skrajnych przestępczych ugrupowań i bojówek które się dopuszczały różnych czynów, łamały prawo.
Czyli postrzeganiu łącznie 11.5 miliona ludzi przez pryzmat właśnie tych bandyckich organizacji. W ostatnich 4 latach II RP skrajnie obrzydzano Polakom praktycznie wszystkie mniejszości narodowe, próbując budować na tym swoją popularność, osiągać swoje polityczne cele, nie oglądając się na skutki. To nie było nic innego jak makiawelizm.
Nie, politycy czy partie więcej są w stanie zepsuć niż naprawić, więcej wygenerować nowych problemów etnicznych niż rozwiązać te stare, prędzej swoim działaniem eskalują społeczne nastroje, uprzedzenia, pogardę, niechęć, zawiść, nienawiść, żądze mordu, działania partyzanckie, paramilitarne itd.
II RP nie była takim państwem jak się to nam Polakom najczęściej opowiada, przedstawia, jak to się uczy w szkołach.
Nas nie nie uczy genezy danych problemów, tragedii, konfliktów tylko przechodzi się po temacie szybko, byle by jak najszybciej mieć go z głowy, tak żeby nie narobić sobie przykrości, nieprzyjemności, żeby pozornie wydawało się że się wszystko zgadza. My mamy niestety ale w dużym stopniu, w części zagadnień historie polityczną, taką jak sobie ustalą między sobą politycy i jak sobie życzą. Jak sobie zaprojektują program i wymagają żeby go realizować. Nauczycie poza to nie wychodzą. Zresztą, co najmniej część nauczycieli nie wychodzi bo po prostu nie wie, nie zgłębia danych tematów.
To jest w najlepszym razie historia skrótów, ogólników, pominięć, można ją nazywać też historią wygodną lub też historią retoryczną- czyli retorycznie ustawia się wybrane zdarzenia, fakty głównie pod kątem pozytywnego wrażenia, w najlepszym razie jakiegoś tam rodzaju nazwijmy to neutralności ale to tak nie do końca.
https://www.polityka.pl/pomocnikhistoryc...cz-ii.read
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pacyfikacj...Wschodniej
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ukrai%C5%8...pospolitej
Najgorzej było na Kresach wschodnich, wtedy wschodniej Polsce. Jak przed 1935 były już niemałe problemy i podejmowano różne działania tak lata 1935-1939 były najgorsze.
Wszelkim mniejszościom narodowym II Rp, które stanowiły łącznie 32 % ówczesnego społeczeństwa czyli 11.5 miliona ludzi obiecano bycie obywatelami wspólnego państwa w pełni znaczenia tego słowa. Nie odbyło się to na zasadzie tylko i wyłącznie postulatów i obietnic naszych polityków ale zawierano różne oficjalne porozumienia i umowy posiadające moc prawa.
Tak naprawdę mało co z tego spełniono i zazwyczaj słowo nie dotrzymywano, nawet łamano akty prawne. Wszelkim mniejszościom Ukraińcom, Litwinom, Łotyszom, Ukraińcom, Białorusinom, Rusinom itd. Obiecywano rozsądną federację z zachowaniem przynajmniej praw podstawowych, z własną samorządnością, edukacją, ośrodkami kultury i religii, własnymi władzami, współuczestnictwem w wydawaniu i realizowali prawa. Prawo do organizacji, zrzeszeń, towarzystw, ugrupowań politycznych. Miały to być coś w rodzaju małych ojczyzn, ale nie państwo w państwie. Również mieli nałożone różne obowiązki i to nie mniejsze niż etniczni Polacy.
Mieli mieć także prawo do własnej tożsamości. Ekonomicznie także to miało się dla nich opłacać. Czyli względnie podobne podatki, stopień rozwoju, wydatki państwa na różne regiony rozdzielane proporcjonalnie, bez większego faworyzowania. Nawet miało się to odbywać na zasadach wzajemnego poszanowania czy tolerancji.
Dość szybko poszczególne punkty łamano jeden po drugim, z tzw federacji zostawało coraz mniej, aż w końcu nic nie zostało tylko zdecydowano się na całkowite przyłączenie tych terenów do Polski.
Jak u nas to zazwyczaj ustawia nasza polityka czy historiografia? Zaczyna się najczęściej od działalności organizacji radykalnych, skrajnie ideologicznych, które rzeczywiście były niebezpieczne i należało z nimi zrobić porządek.
Właściwie wcale nie wspomina się o tym co było przed działalnością tych organizacji, na co one były reakcją. Czy tak naprawdę to oni kłamali? Czy wszystkie postulaty mieli niedorzeczne lub kłamliwe? Tego tematu praktycznie się nie podejmuje, nie odpowiada się na to.
Można też zastanawiać i pytać się dalej. Czy jeśli te organizacje liczyły maksymalnie kilka tysięcy i to jak je zsumować wszystkie to czy dana polityka, represje, ograniczanie praw itd. powinny obowiązywać wyłącznie faktycznych winnych i uwzględniaj tylko ich czyny czy powinny być rozciągane na całe mniejszości etniczne które tak jak na przykład Ukraińcy stanowili ponad 5 milionów osób?
Wydaje się że dana organizacja licząca na przykład tysiąc osób nie powinna się przekładać na życie 5 milionów osób, w sensie takim jak ich traktuje i postrzega państwo, czy wypełnia wcześniejsze własne zobowiązania, czy traktuje inne mniejszości jak i etnicznych Polaków. Można uważać i tak się zazwyczaj uważa że tak jest rozsądnie, sprawiedliwie, racjonalnie. Inaczej daje to podstawa to wysnucia oskarżenia że dane państwo, jego władze, określone partie polityczne szukają sobie jedynie pretekstów by jak najbardziej pomniejszych rolę całej mniejszości.
Teoretycznie i w praktyce nie powinna istnieć zasada zbiorowej odpowiedzialności, nie tylko że w zwykłym postrzeganiu, rozważeniu danego problemu a w szczególności jeśli chodzi o akty prawne, ich realizację ewentualnie wycofanie się z tego tak by nie powielać określonych błędów. Określonych bandytów, dywersantów, morderców, sabotażystów, złodziei, radykalnych ideologów wsadza się do więzienia i tego rodzaju partie, ugrupowania czy bojówki się delegalizuje, prowadzi się profilaktykę by nie powstały nowe lub odrodziły się stare. To się tak naprawdę robi żeby nie wywołać coraz większych etnicznych konfliktów, by w końcu nie doprowadzić do zagrożenia wojną domową.
Inaczej ciężko liczyć na inny efekt. Jeśli nawet uznać że dane mniejszości i to całe mają mieć mniejsze prawo niż pozostali obywatele, licząc nawet w milionach to i tak musi zostać zachowany względny balans a nie dysproporcja.
Historii z jakiegoś powodu nie rozpatruje się w kontekście tylko wybiera się określone wygodne punkty, momenty, dzieli się ją na określone fragmenty, może nawet skrawki i udaje się że nie widzi się związków przyczynowo skutkowych. Uczy się nawet ludzi stosowania logiki wstecz. Przykład: czyli jak coś UPA zrobiła w 1931 to znaczy że musieliśmy tak postąpić wobec większości czy wszystkich Ukraińców w 1924.
Jak radykalna organizacja licząca tysiąc osób podpaliła komuś siano, stodole to znaczy ze trzeba było całej grupie narodowościowej odebrać prawa, zacząć ich polonizować, nie wypełnić wcześniejszych ustaleń.
Mimo że prawdziwy ciąg logiczny i faktograficzny w ramach uczciwości historycznej i dla chcących zrozumieć na prawdę temat to : UPA zaczęła działać, podpalała, niszczyła, straszyła bo wcześniej oszukano 5 milionów Ukraińców, bo z kilku rzeczy w istotnych dla niż kwestiach się mówiąc językiem potocznym wykręcono, zaczęto ich polonizować, zaczęto de regulować poszczególne ośrodki, edukacyjne, religijne, bo dane prawo stosowano wybiórczo wobec etnicznych Polaków a wobec danych mniejszości już nie.
Ukraińcy mówili wprost, " Myśmy Was mieli za innych ludzi, za naszych przyjaciół, wyście nas oszukali". Inne mniejszości etniczne uważały w zasadzie to samo bo wobec nich stosowano tą samą strategię.
Zaczęto się posługiwać wobec nich ponownie językiem i podejściem dawnych czasów, dawnych szlachciców, magnaterii, właścicieli folwarcznych, nazywając chłopami pańszczyźnianymi, parobkami robiąc im łaskę że mają jeszcze jakiekolwiek prawa, że jakby chciano to można i im odebrać równie dobrze wszystkie na raz. To robiły niektóre polskie partie w tym rządzące, niektóre polskie media, chociaż z czasem zaczęło to ewoluować i nawet się rozszerzać.
Zaczęło to coraz bardziej wpływać na społeczeństwo i poglądy w tym najbardziej naszej polskiej części, etnicznych Polaków. W latach 1935-1939 po śmierci Piłsudskiego i przejęciu kontroli nad sanacją frakcji endeckiej i też pewnej radykalizacji endeckiej w sanacji poszli w bardziej twardą, natarczywą propagandę zwróconą wobec tych mniejszości gdzie już coraz bardziej przekonywano o wyższości Polaków nad resztą obywateli II RP, już całkowicie narzucając kalkę ich percepcji. Postrzegano i chciano wręcz żeby społeczeństwo typowo polskie tak to widziało ich już wyłącznie przez pryzmat tych skrajnych przestępczych ugrupowań i bojówek które się dopuszczały różnych czynów, łamały prawo.
Czyli postrzeganiu łącznie 11.5 miliona ludzi przez pryzmat właśnie tych bandyckich organizacji. W ostatnich 4 latach II RP skrajnie obrzydzano Polakom praktycznie wszystkie mniejszości narodowe, próbując budować na tym swoją popularność, osiągać swoje polityczne cele, nie oglądając się na skutki. To nie było nic innego jak makiawelizm.
Nie, politycy czy partie więcej są w stanie zepsuć niż naprawić, więcej wygenerować nowych problemów etnicznych niż rozwiązać te stare, prędzej swoim działaniem eskalują społeczne nastroje, uprzedzenia, pogardę, niechęć, zawiść, nienawiść, żądze mordu, działania partyzanckie, paramilitarne itd.
II RP nie była takim państwem jak się to nam Polakom najczęściej opowiada, przedstawia, jak to się uczy w szkołach.
Nas nie nie uczy genezy danych problemów, tragedii, konfliktów tylko przechodzi się po temacie szybko, byle by jak najszybciej mieć go z głowy, tak żeby nie narobić sobie przykrości, nieprzyjemności, żeby pozornie wydawało się że się wszystko zgadza. My mamy niestety ale w dużym stopniu, w części zagadnień historie polityczną, taką jak sobie ustalą między sobą politycy i jak sobie życzą. Jak sobie zaprojektują program i wymagają żeby go realizować. Nauczycie poza to nie wychodzą. Zresztą, co najmniej część nauczycieli nie wychodzi bo po prostu nie wie, nie zgłębia danych tematów.
To jest w najlepszym razie historia skrótów, ogólników, pominięć, można ją nazywać też historią wygodną lub też historią retoryczną- czyli retorycznie ustawia się wybrane zdarzenia, fakty głównie pod kątem pozytywnego wrażenia, w najlepszym razie jakiegoś tam rodzaju nazwijmy to neutralności ale to tak nie do końca.