ok rozumiem

Dawniej wierzyłem że ta przyjaźń istnieje dziś jestem pewny, po raz kolejny byłem w błędzie ludzie zawodzą nawet określający się jako przyjaciele, na przestrzeni lat miałem podobne sytuacje z ludźmi którzy nazywali się przyjaciółmi dzisiaj wiem że do przyjaźni brakowało i to sporo raczej nie nazwałbym ich przyjaciółmi..

Ja już nawet się nie przejmuje, że nie mam bliskich znajomych i, przyjaciół. Pozostaje mi to tylko akceptować.
Jak człowiek jest w potrzebie, ma jakieś problemy, to wtedy musi sobie z tym radzić sam i nie ma nikogo, kto by, realnie pomógł. Niby są jacyś, ZNAJOMI, których się od lat zna, ale to tylko tyle. Każdy lub prawie każdy sam zostaje z problemami, z trudnościami.
Ja zawsze byłem sam z tym, co mnie gnębiło, męczyło. Nie miałem żadnego wsparcia nawet w ojcu i matce, mimo że oni żyli i jeszcze żyją.
Tak samo, jeżeli chodzi o osoby w dalszej rodzinie. Jak jest taki los, to trzeba się z tym godzić.

Nie mam przyjaciół. W życiu towarzyszy mi niestety samotność. Mam jedną koleżankę z czasów szkolnych i ten kontakt utrzymujemy do dziś, ale spotkania z nią są rzadkie odkąd wyszła za mąż i mieszka kilkadziesiąt kilometrów dalej ode mnie, wiedzie inne życie niż ja, więc zaczęłyśmy się różnić. Ciężko sobie radzić gdy w życiu nie ma zbyt często z kim pogadać, ale cóż.

Przyjaciół niemam, to raczej w dzisiejszych czasach nie możliwe, zbyt wielkie miano na które trzeba pracować latami, a popsuć relacje na tym etapie jest bardzo łatwo z czego najczęściej (Tak zdarzyło mnie się parę razy) ta druga strona nie zdaje sobie sprawy, zatem nie planuję mianować ludzi przyjaciółmi, przecież to tylko ludzie...

Nie mam przyjaciół, kolegów, kolezanek, nawet znajomych. To nie jest zart, tylko smutna prawda.